کنار

تکـه یخی که عـاشـق ابــر ِ عـذاب می شود 
سر قـرار عـاشـقی همیـشـه آب می شود

به چشم فرش زیـر پـا سقف که مبتلا شود
روز وصـالشان کسی خانه خـراب می شود

کـنـار قـله های غـم نخوان برای سـنـگ ها
کوه که بغض می کند سنگ،مذاب می شود

بـاغ پر از گُلی که شب نظر به آسـمـان کند
صبح به دیگ می رود ؛ غنچه گلاب می شود
...
چه کـرده ای تـو بـا دلم که از تو پیش دیگران
گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود

دلتنگ که میشوی

گوش ها منتظر شنیدن صدا هستند

و چشم ها بی قرار دیدن لبخند

و تو مشوش در پی یافتن خلوتگاهی

حتی شده بر روی جدول های کنار خیابان

و حالا خروش سوال های بی مصرف و

خفقان تو

انگار با خود زمزمه می کنی

چرا دلتنگی دست از سرم بر نمی دارد