دیگر نه اشکهایم...

سلام 

مطمئن شدم که اینها رو خودت میگی ، درسته ؟ 

من خودم را در اوزان عروضی اسیر کرده ام ، مفاعیلن ، فعولن و ... 

به قول مولوی : این مفتعلن مفتعلن کشت مرا.

میدانی چیه ، گرچه شاعر در ضوابط شعر گیر میفتد ولی یکجور وابستگی به اوزان عروضی پیدا می‌کند که نمی تواند از آن دست بکشد. 

راستی ، امروزه یک دیوان به اندازه فردوسی هم بگی کسی نمی خواند چون به عقیده خیلی‌ها : چیزی که کهن نیست پس فاقد ارزشه. 

جوانان هم شعرهای امروزی را می پسندند از پاپ و رپ و خلاصه ساده.

ولی به هرحال بازهم شعر میگم تا یک دیوان کامل از آن بسازم.

شعرهات روح صافی داره ، به همین خطر به دل میشینه.